Enkele Hoekse klanken deel 2: Electric Colour/ Colour
Joop Hut en Hans Buijing verlieten de band de Free Men (zie deel 1: The Free Men) en Ton Wortelboer die eerder in de Hoekse band Blow Out speelde kwam er als vervangend zanger gitarist bij. Ton de Vos was ondertussen van het idee afgestapt om orgel te gaan spelen, hij kon een Egmond basgitaar met nog maar één snaar erop overnemen, moest dus maar even nieuwe snaren gaan kopen bij Muziekhandel Servaas in Den Haag en heel snel basgitaar leren spelen. De band kon al na een paar maanden repeteren gaan optreden, de naam was ondertussen veranderd in Electric Colour en de manager van de band werd Joost Dijkdrenth.
Het eerste optreden van de Electric Colour was een feestavond in het schoolgebouw van de ULO aan de MIdden-Scheepvaartstraat voor de leerlingen van deze school. Deze avond werd gevierd in een dubbel klaslokaal aan de kant van de Schoolstraat. Ook een jonge gitarist, Ronald Jonkman, deed die avond mee en speelde zelf een aantal nummers op een acoustische gitaar met een element erop geschroefd en een oude buizenradio als versterking, waar hij af en toe flink tegenaan schopte als de radio wat begon te sputteren.
De apparatuur uit de beginfase van de band bestond uit een paar oude Philips buizenradio’s als versterker, aansluitingen veelal door middel van de zgn. bananenstekkertjes (ook voor in het stopcontact) en zelfgebouwde boxen van dik spaanplaat met oude gordijnen als speakerdoek. De aansluitingen met bananenstekkers in het stopcontact gaf op de feestavond in de ULO een aardige schrikreactie van conciërge, de Heer H. Langeslag, die de band adviseerde snel normale stekkers te kopen.
Begin 1970 ging de band repeteren in een opslagruimte in de noodschool aan de Tasmanweg/Mercatorweg, voorheen ook de oefenruimte van de Hoekse band Sulcx.
Nieuwe apparatuur werd gekocht en kon ook meer volume produceren, dit tot ergernis van de Jehova’s getuigen die daar in een klaslokaal vlakbij hun diensten hielden en regelmatig kwamen klagen en vragen of het volume een stuk zachter kon.
Helaas waren ook de omwonenden niet zo blij met het harde volume en er werd steeds meer door hen geklaagd bij de politie. Zelfs een ruit van de oefenruimte sneuvelde door het harde gebonk erop door een boze buurtbewoner.
De band zag zich daarom genoodzaakt op zoek te gaan naar een andere oefenlocatie.
De schiettent aan de Rietdijkstraat in Hoek van Holland werd eind 1971 de nieuwe repetitieruimte, twee maal in de week werd er geoefend met soms redelijk veel publiek. De muziekstijl werd steeds meer heavy rock, geïnspireerd door bands als Deep Purple, Led Zeppelin en Black Sabbath.
Op zaterdagmiddag was echter ook de duivenvereniging ‘de Zwaluwen’ actief in een ruimte achter het podium en er werd vaak door hen tegen de band geroepen: ‘die rotherrie, nu even theorie jongens!’.
De naam van de band werd in deze periode afgekort naar Colour.
Er werd vooral in de beginperiode van Electric -Colour regelmatig door de band opgetreden boven in de zolderruimte van sociëteit het zoldertje, gevestigd naast de Hervormde kerk waar nu hotel Kuiperduin in zit, maar ook in sociëteit Makkerin, die slechts kort bestond in het zaaltje aan de Gereformeerde kerk, als voorprogramma van de hoekse Remmy Martin Band in de schiettent, in de bekende bar Sgt Pepper aan de Strandweg, in Naaldwijk in zaal de Binnenhof, en op de Manifestatie C70 in Hoek van Holland en Rotterdam waar vele Hoekse orkesten, koren en verenigingen en vrijwilligers aan hebben meegewerkt.
Ton Wortelboer verliet de band eind 1972 en werd vervangen door zanger gitarist Chris Jansen die uit de hoekse band Triwing kwam. De naam van de band werd veranderd in Blue Signal en de muziekstijl werd meer als die van de band The Cream.